افسوسی از جنس بهار.

آنگاه که، شکوفه از شاخه های خشک دمید،

و از میان ذراتِ خاکِ زمین،

بهار، سر برکشید.

کاش رویای روشن تو،

چون خورشید بر هستی من می تابید.

افسوس که،

در فراقِ بهاری که بی تو رسید.

گویی دگرباره روح امید

همچون تمام  سالی که گذشت؛

پر کشید.